Ik heb er geen flauw idee van, hoe het komt dat de geboren Australiër Steve Wallis in 2014 plots (?) besliste te verkassen naar Parijs, maar hij deed het. Voordien was hij al een jaar of tien actief in allerlei bands, maar kennelijk broedde er toen al iets dat naar “solo” zweemde en, nu we hier ten huize de debuutplaat van de man al zo’n week of drie draaien, her-draaien en opnieuw draaien, kan ik alleen maar vaststellen dat we hier te maken hebben met een debuut van zeldzaam hoog niveau.

De eerste paar keren dat ik de plaat beluisterde, schoten me namen als die van Townes Van Zandt Lyle Lovett en vooral Ryan Adams door het hoofd. Nu zijn dat in mijn deeltje van de muziekwereld niet meteen kleine referenties, omdat beide heren hetzelfde soort vlijmscherpe pen hanteren, en daarnaast de gave der simpele melodie hebben. Ook beider stemmen zijn nogal karakteristiek te noemen den wie het werk van beide songwriters een beetje kent, weet dat het de optelsom van dit alles is, die maakt dat je naar hun songs MOET luisteren.

Wel, in die categorie moeten we, zo denk ik toch, ook Steve Wallis onderbrengen: bijzondere, heel herkenbare en ietwat broze stem, melodieën die op een gewiekste manier eenvoudig klinken, maar eigenlijk heel vernuftig ineen zitten, akoestische gitaar, die dezelfde kenmerken vertoont en teksten die zelden veel woorden nodig hebben om alles te vertellen wat Wallis wil zeggen.

Liefde en relaties spelen erg vaak een hoofdrol in de liedjes van Steve Wallis en ik merkte zelf dat ik bij elke luisterbeurt nieuwe dingen ontdekte. Een plaat die dat voor mekaar krijgt, noemen we doorgaans een groeiplaat en dat is deze zeker: keer op keer word je verrast door het raffinement waarmee de songs ineen gedraaid zijn: nergens een overbodige noot, nergens iets dat de sfeer kan verbrodden, geen instrument dat niet op zijn plaats zit, enfin, ik vind totaal niets om negatief te zijn over deze plaat.

Ik denk dat de ontmoeting met collega-songwriter Joe Boon heel bepalend is geweest: hij is het, die met zijn vele instrumenten en zijn vakkennis als producer deze plaat naar het huizenhoge niveau helpt tillen, waarop je ze moet situeren: werkelijk elke noot, elke regel backing zang zit recht in de roos -Bryony Lewis zit met Joe Boon in de band Lyre en Boon was producer bij de debuutplaat van Rosemere Road, de band van Kara McKee.

Voor het overige is er slechts een zeldzaam orgeltje te horen, naast een lijntje saxofoon, pedal steel en viool, die, vanwege Covid, langs de digitale snelweg werden aangeleverd. Al het overige is het werk van Wallis en Boon, die kennelijk nogal aanhangers zijn van het “less is more”-principe. Dat belet hen nochtans niet een plaat af te leveren zonder enig zwak moment, integendeel: het is moeilijk uit deze elf songs de hoogtepunten te selecteren, al worden hier in de villa H. toch vooral “The Wolf”, “Now I don’t” en de afsluitende titelsong iets vaker nog dan de andere nummers op “repeat” gezet. Hoe dan ook: dit is een heuse ontdekking en een plaat waar Steve Wallis bijzonder trots op mag zijn. Dit heet “binnenkomen door de Grote Poort” !

(Dani Heyvaert)